Podział ze względu na lokalizację wystąpienia

W badaniu diagnostycznym narządu słuchu zwraca się uwagę przede wszystkim na:

1) ilościowe i jakościowe określenie ubytków słuchu,

2) lokalizację miejsca uszkodzenia narządu słuchu (topodiagnostyka),

3) ustalenie przyczyny zaburzenia słuchu (etiologia).

Niedosłuch dzielimy na trzy rodzaje: przewodzeniowy, odbiorczy i mieszany. Każdy z tych niedosłuchów ma swoje cechy charakterystyczne.

Niedosłuch typu przewodzeniowego:

1) W audiometrii tonalnej próg przewodnictwa kostnego jest w normie ,a ubytek słuchu występuje w przewodnictwie powietrznym. Widoczna jest rezerwa ślimakowa minimum 15 dB .

2) Ubytek słuchu na drodze powietrznej nie przekracza 70 dB

3) W audiometrii tonalnej są to krzywe płaskie lub większe ubytku w zakresie tonów niskich.

4) zrozumiałość mowy bardzo dobra, przy znacznych natężeniach osiągająca 100%;

Dotyczy on patologii ucha zewnętrznego  oraz środkowego. Są to zniekształcenia i wady rozwojowe małżowiny lub kanału słuchowego oraz zalegająca woskowina. W przypadku ucha środkowego przyczynami są najczęściej ostre i przewlekłe zapalenia, urazy, wady i zniekształcenia rozwojowe, otoskleroza.

Niedosłuch typu odbiorczego:

1) Ubytek słuchu w audiometrii tonalnej występuje w całym zakresie częstotliwości. Pomiędzy krzywą powietrzną i kostną występuje różnica nie większa niż 10 dB.

2) W audiometrii mowy wraz ze wzrostem natężenia może maleć zrozumiałość,

3) Często występuje brak tolerancji na głośne dźwięki,

4) Szumy uszne mają charakter przeważnie wysokich częstotliwości,

5) Dodatni objaw wyrównania głośności tylko przy uszkodzeniach o lokalizacji ślimakowej;

6) Uszkodzenie w obrębie pnia mózgu nie wywołuje specyficznych zaburzeń słuchu i stąd wynika potrzeba wykonywania większej liczby testów audiologicznych i ścisłego ich korelowania z wynikami badań neurologicznych.

W niedosłuchu odbiorczym lub inaczej czuciowo-nerwowym  wyróżniamy trzy lokalizacje uszkodzeń: ślimakową, pozaślimakową i ośrodkową. Do przyczyn niedosłuchu o lokalizacji ślimakowej zalicza się wady genetyczne, utratę słuchu związaną z wiekiem, uszkodzenia i urazy akustyczne, chorobę Meniere’a, otosklerozę ślimakową lub zatrucie związkami chemicznymi. Natomiast zaburzenia powstające w obrębie nerwu słuchowego spowodowane są najczęściej urazami czaszki, zapaleniem opon mózgowo-rdzeniowych, stwardnieniem rozsianym .Leki ototoksyczne mogą spowodować uszkodzenie zarówno w ślimaku, jak i nerwie słuchowym. Lokalizacja ośrodkowa – obejmuje zaburzenia słuchu zlokalizowane powyżej jąder ślimakowych, (począwszy od II neuronu drogi słuchowej) aż do kory słuchowej. Uszkodzenia słuchu o lokalizacji korowej nie można wykryć, stosując konwencjonalną audiometrię tonalną i zwykłą audiometrię mowy.

Niedosłuch typu mieszanego zależy od udziału komponentu odbiorczego i przewodzeniowego, cechuje się:

1) W audiometrii tonalne widoczne jest obniżenie progu słuchowego dla przewodnictwa kostnego i znaczne obniżeniu progu dla przewodnictwa powietrznego.

2) W audiometrii słownej przebieg zależy od komponentu odbiorczego.

Niezależnie od przyczyny i rodzaju niedosłuchu, osoba, u której zostaną zauważone problemy z odbieraniem dźwięków, powinna skonsultować się z odpowiednim specjalistą i przeprowadzić niezbędne badania i testy słuchu.