Badania słuchu dzielą się na subiektywne i obiektywne. Te pierwsze wymagają interakcji z badaną osobą, uzyskania od niej reakcji, odpowiedzi zwrotnej. Drugi rodzaj czyli badania obiektywne, opiera się na wynikach otrzymanych bez udziału pacjenta. Obiektywne badania słuchu są jedyną metodą, jaką można zastosować u niemowląt. O ile dorośli mogą określić własną jakość słuchu, o tyle niemowlęta i bardzo małe dzieci oraz osoby, z którymi nie ma kontaktu werbalnego nie mają możliwości podzielić się swoim odczuciem w odbiorze dźwięku.

Podstawowe badania obiektywne

Audiometria impedancyjna to metoda badania słuchu, która należy do najczęściej stosowanych pośród metod obiektywnych. Polega na ocenie funkcjonowania ucha środkowego. W ramach  audiometrii impedancyjnej wykonuje się kilka testów: tympanometrię, pomiar odruchu z mięśnia strzemiączkowego oraz test drożności trąbki słuchowej. Pomiaru dokonuje się za pomocą sondy umieszczonej w zewnętrznym kanale słuchowym. Dzięki takiemu badaniu można wykryć między innymi: wysiękowe zapalenie ucha, dysfunkcje trąbki słuchowej czy też otosklerozę.

Otoemisja akustyczna jest to badanie, które ma na celu określenie stanu ślimaka, czyli najważniejszej części ucha wewnętrznego. Badanie polega na zarejestrowaniu sygnału akustycznego powstałego w ślimaku, dzięki skurczowi zewnętrznych komórek słuchowych. Skurcz wywołuje przetwarzanie energii mechanicznej w impulsy elektryczne. Otoemisja akustyczna występuje w dwóch rodzajach: spontanicznym i wywołanym. Pierwszy jest pozbawiony bodźców z zewnątrz, natomiast drugi opiera się na pobudzaniu ucha odgłosami takimi jak: trzaski, dwutony i tony krótkie. Otoemisja wywołana jest najczęściej stosowanym badaniem, z uwagi na dokładniejsze wyniki. U osób z dobrym słuchem otoemisja pobudzona trzaskiem wykrywalna jest w bardzo dużym procencie. Przebieg badania polega na umieszczeniu w przewodzie słuchowym specjalnej sondy. Ma ona na celu zarejestrować dźwięki wysyłane przez zewnętrzne komórki ślimaka.

Obiektywne metody badania słuchu należą do metod nieinwazyjnych. Nie wymagają też interakcji z pacjentem, dlatego często stosuje się je u osób z niepełnosprawnością intelektualną oraz u niemowląt i bardzo małych dzieci.