Śpiew ptaków, rechot żab, cykanie cykad, szum wody i kropli deszczu po szybach okien - dla człowieka, który dobrze słyszy to normalność. Nic w tym wszystkim nie ma dziwnego, lecz dla kogoś kto słuch traci, dla kogoś kto przez lata dzieciństwa i młodości odbierał te wszystkie dźwięki bez problemu, dla człowieka, wokół którego stopniowo robi się coraz ciszej to tragedia, to utrata również wiary w siebie, w swoje możliwości, gdyż oprócz pięknych głosów natury, dźwięków otaczającego ją świata przestaje słyszeć głosy bliskich osób: matki, męża, dzieci.

Czasem zastanawiam się, jak to by było gdybym normalnie słyszała, tak jak wszyscy moi znajomi, rodzina... Jak do tej pory nie miałam nigdy kontaktu z kimś takim jak ja - niedosłyszącym. W moim życiu miałam różne chwile - wiele radosnych, pełnych emocji, ale były też i chwile buntu wynikające często właśnie z tego, że niedosłyszę... A dlaczego niedosłyszę, hmm... tego chyba się nie dowiem nigdy, chyba że medycyna "pójdzie" w tym kierunku bardziej naprzód.

"W świecie moich marzeń jest dźwięk. Chciałabym słyszeć głos swojej mamy, przyjaciela... ptaki śpiewające radośnie... a także igłę stukająca po szkle." - tych fragmentów z wypracowania mojej 11-letniej Reni chyba nigdy nie zapomnę.

Zamykam oczy i słyszę... dźwięki nadchodzące z bliska i te z daleka. Słyszę tony groźnej burzy, powiewu wiatru, bębnienie deszczu o rynnę, świergot ptaków i szelest liści. Słyszę warkot odjeżdżającego auta, stukot kół jadącego pociągu, łomot młotka zza ściany oraz dudnienie głośnej muzyki z pobliskiej dyskoteki.

Aparaty słuchowe, które Julcia, moja 6,5 letnia córeczka nazywa aparacikami, traktuję jak swoje drugie dziecko. Wcześniej określenie to wiązałam ze sposobem opiekowania się nimi, dbania o nie i uważania, aby nic złego im się nie stało.