Fizjologiczne ubytki słuchu związane z wiekiem różnią się u obu płci. Mężczyźni wcześniej niż kobiety zaczynają odczuwać dyskomfort z nimi związany.

Starzenie się organizmu człowieka to proces nieuchronny, nieodwracalny i stale postępujący. Dotyczy całego, bez wyjątku, organizmu. Nie omija również narządu słuchu, z czego wynika niedosłuch określany mianem presbyacusis (głuchota starcza).

Głuchota starcza została spostrzeżona i opisana w XIX wieku, a definiowana była jako "niedosłuch występujący u każdego, wywołany przez samo starzenie się". Dziś definicja ta może wydawać się zbyt prosta. Znając warunki współczesnego życia nie sposób oddzielić samego procesu starzenia się od zmian wywołanych wpływem środowiska czy schorzeniami ogólnoustrojowymi.

Faktem jest, że głuchota starcza może narastać już od 4 dekady życia i postępuje bardzo indywidualnie, osiągając różny poziom w następnych okresach życia. Wystąpienie głuchoty starczej warunkują głównie zmiany w uchu wewnętrznym. Wraz z wiekiem zwiększa się liczba uszkodzeń w obrębie ucha wewnętrznego, będących następstwem m.in. niewielkich zaburzeń krążeniowych i przemiany materii, wpływu hałasu oraz ototoksycznego działania leków.

Charakterystycznym objawem głuchoty starczej jest stopniowo postępujące, obustronne, symetryczne, odbiorcze upośledzenie słuchu. Zaznacza się na początku złą słyszalnością tonów o wysokiej częstotliwości, która z czasem coraz bardziej się pogłębia i poszerza na pozostałe częstotliwości. Z podwyższeniem progu słyszenia wiąże się również upośledzenie rozumienia mowy.

Niedosłuchowi związanemu z wiekiem mogą towarzyszyć szumy uszne oraz zawroty głowy, które przypisuje się zazwyczaj zmianom naczyniowym. Wszystkie te czynniki składają się na obraz tzw. głuchoty społecznej, utrudniającej kontakt z otoczeniem. Pacjent z niedosłuchem czuje się wyizolowany z życia społecznego, nie uczestniczy w rozmowach podczas spotkań rodzinnych, musi dopytywać się, prosić o powtórzenie np. urzędnika w banku, na poczcie, sprzedawczynię w sklepie. Wszystko to powoduje, że często czuje się niepewnie i w efekcie unika kontaktów z ludźmi, nie wychodzi z domu, zamyka się w we własnym świecie.

Głuchotę starczą nie jest trudno rozpoznać, biorąc pod uwagę wiek chorego oraz wszystkie wyżej opisane cechy charakterystyczne.